Al dat wereldwijde heen en weer gesleep met spullen, dat moeten we liever niet willen, zeker niet als het om eten gaat. Foodmiles, u weet wel. Ik probeer heus zoveel mogelijk lokaal te eten, maar ja, toen had mijn groenteboer ineens hele speciale mango’s uit Peru, die moest en zou ik volgens hem echt proberen. Heel wat anders dan de gewone mango’s die hij ook had, buiten in een kratje, maar die kon ik gerust laten liggen.

En inderdaad. Ik ben intussen al meerdere keren terug geweest, speciaal voor die mango’s. Zijdezacht, perfect rijp, in één woord zalig. Van fruit kun je heus gelukkig worden. Ik wel.
Maar u heeft natuurlijk niet mijn groenteboer. U moet het doen met gewone mango’s. En ook al worden ze steeds vaker verkocht met een sticker ‘eetrijp’ erop, in de praktijk zijn ze toch vaak knetterhard, of juist al pruttig. Of gewoon niet heel bijzonder.

Die superdeluxe topmango’s, daar moet je zo min mogelijk mee doen, alleen in stukjes snijden en gelukzalig oppeuzelen. Maar doodgewone mango’s, die gooien we lekker in de pudding. Geïnspireerd op de fameuze Charlotte russe: een prachtig dessert van een torentje lange vingers rondom een romige mousse, traditioneel geserveerd met een mooie strik eromheen. (Niet te verwarren met de charlotte royale.) Maar Russisch ligt nu uiteraard gevoelig, ook al is het toch echt een Franse klassieker. Bijkomend logistiek dingetje is het benodigde keukenmateriaal. Uit hoofde van mijn culinaire beroep heb ik natuurlijk een echte charlottevorm in huis, maar die heeft u vast niet. Al heb ik trouwens ook goede ervaringen met een terracotta bloempot, die bovendien zo’n handig gat heeft om de pudding er moeiteloos uit te duwen.

Maar ja, die naam hè?
Dus ik maakte er maar een taart van, in een springvorm. Jazeker, lange vingers kun je prima zelf bakken, maar daar ga ik u nu niet mee lastig vallen, het leven is al ingewikkeld genoeg. Het resultaat is een licht en luchtig, zonnig geel geheel, voor wie snakt naar een sprankje hoop. En vergeet vooral die mooie strik niet.

RECEPT Mango-charlottetaart

Nodig voor 8 personen:
1½ pak lange vingers
2 rijpe mango’s
4 passievruchten
250 ml slagroom
100 g witte basterdsuiker
6 blaadjes gelatine (=10 g)
wat takjes munt
1 mooi lint

Week de gelatine alvast in koud water. Snij de mango’s. U heeft 250 g mooie miniblokjes nodig voor de garnering bovenop, 250 g slordige afsnijdsels mogen worden gepureerd (keukenmachine/staafmixer), wat nog verblijft (deel 3) mag in kleine stukjes door de vulling. Lepel de passievruchten uit in een zeef bovenop een steelpan. Roer zodat het sap eruit loopt (± 2 lepels). Verhit het sap, los van het vuur af de uitgeknepen blaadjes gelatine erin op. Roer dit in een grote kom grondig door de mangopuree. Schep deel 3 van de mangostukjes erdoor, plus de helft van de passievruchtzaadjes uit de zeef, plus een lepel fijngehakte munt. Klop met de mixer de slagroom stijf met de suiker. Spatel luchtig door de mangopuree.
Klem een stuk bakpapier vast op de bodem van een niet al te grote springvorm (Ø 20-22 cm). Snij lange vingers aan 1 kant een klein stukje bij zodat ze passen tegen de rand (suikerkant naar buiten).

Vul de bodem op met overige lange vingers en afgesneden stukjes. Doe de gele vulling erin, strijk glad. Meng de mooie garneermangoblokjes met de rest van de passievrucht, verdeel erover. Laat afgedekt in de koelkast ± 4 uur opstijven.
Serveren: Verwijder de vorm en hevel de taart over op een schaal. Garneer met verse munt en strik er een mooi lint omheen.

TIP:
Die lange vingers in de vorm krijgen, da’s best even een gefrut, inderdaad. Maar de bodem hoeft gelukkig niet netjes, die zie je straks toch niet meer.
Dit recept verscheen eerder in Trouw (©: Koken met Karin).

Bewaar dit recept als pin op Pinterest:

 

Nieuw Vega boek
Eindelijk ligt ‘ie dan overal in de winkel, mijn nieuwe kookboekVega zónder pakjes & zakjes. Verkrijgbaar bij alle boekwinkels, en bij bol.com.
Of bestel hier een gesigneerd exemplaar, met een persoonlijke boodschap naar eigen wens.