Nee dit is geen filmblog, maar in de film Io sono l’amore speelt eten zo’n cruciale rol, dat hij een artikel waard is. En toch is het geen eetfilm, geenszins. Eten is zelfs maar zelden in beeld. Het sneeuwt en de camera dwaalt over de in grijstinten gehulde stad Milaan. Waar zijn we, de jaren vijftig? Dan duikt de camera naar binnen, een huis in. Wat zeg ik? Een palazzo. Nu overheersen ineens luxe, warme tinten; bruin, goud, crème. In een prachtige eetzaal zijn de voorbereidingen voor een familielunch in volle gang. Kristal, porselein, damast, dienstmeisjes met witte schortjes en obers in rood livrei met witte handschoenen en ja hoor, daar komt de zilveren soepterrine. Opa Recchi, de pater familias, is jarig.

Ingemetseld
Wat eten ze? Geen idee. We zien slechts flarden. Wel komt het nagerecht even pontificaal in beeld: een Mont Blanc. Een berg friemelige kastanjepuree met één verjaardagskaarsje erop, even tevoren hebben we in de keuken gezien hoe de fraaie doos met lint van de banketbakker werd uitgepakt. Dit is de wereld van Emma, weergaloos gestalte gegeven door Tilda Swinton. Een blonde ex-Russin, getrouwd met de Italiaanse stoffenmagnaat Tancredi uit een zeer welgestelde familie. Ze is stijlvol, elegant, cool and collected, immer gehuld in even keurig als chique ogende creaties van Jill Sander. De perfecte echtgenote, muurvast ingemetseld in conventies en familietradities, moeder van twee zoons en een dochter. Alleen haar lichte accent met dubbele l herinnert nog vaag aan haar Russische achtergrond.

Gasbrander
Is ze gelukkig? We weten het niet. Het leven kabbelt reuze keurig en betamelijk voort.  Tot via haar jongste (lievelings)zoon Edo de kok Antonio in haar leven komt en ze ineens de vrijheid ruikt. Een wat verlegen jongeman die nieuwe recepten uitprobeert in zijn simpele buitenhuisje met moestuin bovenop een zondoorstoofde berg. Ook zijn eettafel komt prominent in beeld, maar die heeft slechts een armoedig plastic tafelkleedje. De eerste keer dat we Emma in de film spontaan zien lachen is als Antonio haar in haar eigen keuken (hij is ingehuurd voor de catering van een feest) een gasbrander laat vasthouden om iets hoogst onduidelijks maar zeer culinairs te doen met een Russisch ei.

Gambere
Wat Antonio verder die avond kookt is niet duidelijk, de camera glijdt langs glaasjes en schalen, maar wat het is? Geen idee. Dat het anders is dan anders, dat is wel duidelijk, ook voor Emma. Maar pas als ze een keer gaat lunchen in het restaurant waar hij werkt, verandert haar leven dramatisch. In een fantastisch gefilmde scène zien we hoe ze een fraai bordje met gambere voor haar neus gezet wordt. De ondertiteling rept van ‘rivierkreeftjes’, maar volgens mij zijn het grote garnalen.

Let op de soep
Enfin, Emma neemt een hap en duikt ineens in een compleet andere wereld. Weergaloos hoe de camera dat weet te vatten. Ze staart, ze proeft, ze geniet, ze glimlacht, ze neemt nog een hapje. Alle geluiden verdwijnen, haar keuvelende tafelgenotes (schoonmama en schoondochter) verdwijnen letterlijk in de duisternis. Tot de kok komt vragen of alles naar wens is, dan is Emma ineens weer terug op aarde. Maar haar leven zal nooit meer hetzelfde zijn. En daarmee ook dat van de hele familie. Ik zal de rest van het verhaal niet verklappen, alleen nog dat een Russische vissoep (‘oucha’) nog een cruciale rol gaat spelen.

Zakdoek
Wat een beeldschone film, werkelijk alles is adembenemend mooi in beeld gebracht, van de regendruppels op het zwembad tot de ratelende stoffenmachines in de familiefabriek. Van het o zo elegante familiepalazzo tot de bloemetjes en de bijtjes op Antonio’s berg en hoe die baden in een verblindend licht. Gaat dat zien, vanaf donderdag draait hij in de Nederlandse bioscoop. En o ja, neem voor de zekerheid een zakdoek mee.