Een mens mag ook niks meer tegenwoordig. Geen vlees, geen zuivel, geen gluten, geen koolhydraten, geen zout, geen suiker. En dat allemaal voor je gezond. Je zou er pardoes opstandig van worden. Zo kreeg ik laatst een foldertje voor een workshop ‘gezonde baksels’. Naast de wervend bedoelde tekst ‘veganistisch, glutenvrij en suikervrij’ stond een foto van een handvol kogelronde donkerbruine mestkeverdrollen. Het zal wel weer aan mij liggen, maar ik krijg dan a) de slappe lach en b) tomeloze zin om acuut een huizenhoge slagroomtaart te gaan bakken.

Guilty pleasure
Ik weet ook heus wel dat te veel suiker niet goed is voor een mens, maar als ik de rest van de tijd braaf groente eet, dan mag ik toch af en toe wel genieten? En let op, dan hebben we het natuurlijk niet over ‘guilty pleasure’. Dat is een misdadige term die, ik herhaal het nog maar een keer, verboden zou moeten worden. Het lijdt tot malle uitspraken van graatmagere BN’ers à la ‘Ik neem soms een ijsje en eet dan zelfs het hoorntje op’, waarmee vervolgens hele volksstammen onzeker gaan zitten wezen over zichzelf, over hun lijf, over hun consumptiegedrag en over hun algehele levensvreugde.

Ultradecadente snoepjes
Natuurlijk heb ik makkelijk praten, met mijn taille is niks mis en met mijn levensvreugde gelukkig evenmin. Geluk zit in kleine dingen. Zoals wat de Fransen pâtes de fruit noemen, vierkante stukjes gesuikerd fruit, mierzoet en verrukkelijk, als een soort ultradecadente snoepjes.Die van Hediard uit Parijs zijn mijn favoriet, maar vlak ook die van de Amsterdamse firma Holtkamp niet uit. Alleen is het dus zaak om niet meteen zo’n heel doosje leeg te smikkelen, maar er af en toe eentje te savoureren. Welja, noem het mindfulness.

Snoepjes van vroeger
Zelf maken heb ik nog nooit aangedurfd, te veel gedoe. Maar ineens herinnerde ik me weer die goedkope ananas-met-chocola-snoepjes van vroeger, die je nu nooit meer in de supermarkt ziet. Ook al zo verslavend lekker. Die ben ik terstond gaan uitproberen, met hoogst bevredigend resultaat.

Zelf maken?
Nodig (voor een flinke hoeveelheid):
1 ananas
75 g pure chocola (70%)
400 ml water
400 g suiker
1 steranijs
6 kardemompeulen

Schil de ananas, snij in plakken van 1 cm dik, vervolgens elke plak – zonder harde kern – in 6 stukjes. Doe water, suiker, steranijs en opengebroken kardemompeulen in een pan en breng aan de kook tot de suiker is opgelost. Voeg de ananasstukjes toe en laat onder een deksel op heel laag vuur een uur sudderen. Verwarm intussen de oven op 100 °C. Vis de ananas uit de pan (vocht niet weggieten, zie tip!), en verdeel over een met bakpapier beklede bakplaat. Zet anderhalf uur in de oven, schakel dan de oven uit en laat in de oven rustig afkoelen tot de volgende dag. Smelt de chocola au bain-marie of in de magnetron, onder veel roeren. Dip de stukjes ananas erin (net niet helemaal) en laat uitharden op een stuk nieuw bakpapier, in de koelkast gaat dat het snelste. Daar zijn de versnaperingen ook makkelijk een week of twee houdbaar.

TIPS:
• Giet het suikerwater door een zeef en bewaar in een pot in de koelkast. Lekker als basis voor fruitig sorbetijs, het inkwasten van stapeltaarten of om plakjes fruit (citrus of ook weer ananas) in te marineren voor een simpel toetje.
• Variatie: strooi er wat (licht geroosterde) kokosrasp over als de chocola nog nat is, voor extra bounty-gevoel.

Dit recept verscheen eerder in Trouw. ©: Koken met Karin.

P.S. Snoepje van de week: mijn nieuwe kinderkookboekverzamelbundel Het grote kinderkookboek zonder pakjes & zakjes. Nu overal in de winkel of hier te bestellen.