Naast een nieuw kookboek verschijnt er dit najaar ook een culinaire scheurkalender van mijn hand. Weliswaar ook met teksten en recepten van co-auteur Onno Kleyn, maar ik mocht geheel en al zelfstandig de samenstelling doen, en kreeg ongestraft carte blanche om te kiezen, schrappen en veranderen in zijn teksten – voorwaar een hele eer. Ook daar is de vormgever intussen aan de slag. Deze week ontving ik per post een schoenendoos metuitgeprinte A4-tjes. Met het verzoek of ik alles wil nakijken en voorzien van correcties terug wil sturen. Maar dan alleen de blaadjes waar wat te corrigeren valt, ‘dat scheelt portokosten’. Kijk, dat is nou attent, een uitgeverij die meedenkt.

Monter zette ik mij met het pakket blaadjes op het eindelijk weer eens zonnige balkon. Wel met wat zwaargewichten paraat, want ik moet er niet aan denken dat dankzij een ferme windvlaag al het papier ineens de stad doorfladdert. Zoiets als in de film Love Actually. Maar ik heb dan weer geen Colin Firth bij de hand om de blaadjes weer bij elkaar te sprokkelen. Een rozemarijnplantje en een Normandische souvenirsteen bewijzen goede diensten. Alleen mailde net de vervanger van de vervanger van de redacteur (de ganse uitgeverij lijkt met vakantie) ‘dat ik vast al gemerkt had dat er iets ontbreekt’. Nou nee, het pakket was indrukwekkend genoeg, maar nu je het zegt: ik heb inderdaad alleen januari tot en met juni. Dus een dezer dagen krijg ik weer zo’n schoenendoos met de post, nu met juli tot en met december. En nu maar hopen dat het een beetje blijft zomeren en dat de wind gaat liggen.

Hoe ging het verder? Dat lees je hier.