Leuk hoor, al die kookboeken die ik gevraagd en ongevraagd krijg toegestuurd van uitgeverijen, maar ik moet tot mijn schande bekennen dat de boel zich hier dramatisch begint op te stapelen. Ooit was elk boek dat binnenkwam met de post een cadeautje, een feestje in een dikke envelop. Maar inmiddels is de stroom niet meer te stuiten en vrees ik de postbode. Raar maar waar. Nu ja, zo raar is het niet, want waar laat een mens al die dingen? Mijn boekenkasten puilen uit, sterker nog: eerdaags dreigt de onovermijdelijke gang naar de Zweedse woongigant voor wéér wat extra kasten. Waarna mijn werkkamer toch echt geen muren meer over heeft, dus wanneer die ook allemaal vol zijn, vrees ik dat ik moet gaan verhuizen. En dan geef ik tussendoor heus ook nog vaak boeken weg aan mijn trouwe nieuwsbriefabonnees.
In de tussentijd bivakkeren de recente arrivés al een tijdje noodgedwongen op een stapel naast mijn bureau. Die zo langzamerhand vervaarlijk begint over te hellen, ook al stofzuig ik er heel voorzichtig omheen. Dus ik wil graag van de stapel af, maar waar haal ik de tijd vandaan om over elk boek met aandacht en respect een stukje te tikken? Plus natuurlijk ook iets koken uit het boek. Te veel hooi, te weinig vork, ken je dat?
Maar het doet pijn aan mijn ogen om die stapel elke dag te zien. Ik weet immers als geen ander hoeveel tijd, liefde en aandacht er in het maken van een kookboek gaat zitten. Om dan als boek liefdeloos weken, zoniet maanden op een wiebelende stapel te moeten bivakkeren, dat is niet hoe het zou moeten wezen. Daar geef ik al die nijvere kookboekauteurcollega’s volmondig gelijk in. Maar ja, tussen droom en daad…
Enfin. Nu geen gedraal meer. Harde Axie. Ik ga er tijd voor máken. Voor het eind van het jaar is de hele stapel weggewerkt in de vorm van doordachte recensies en lekkere uitprobeerrecepten alhier op dit blog.
