Goed nieuws!  Ze zijn er weer! De eierwekkers van Albert Heijn! Dat moet ik wellicht even toelichten. Ik hou erg van zelfredzame gerechten. Dingen die geheel zelfstandig in de oven hun gang gaan terwijl ik me aan iets dringenders wijd zoals de krant lezen, Masterchef kijken, bellen met mijn moeder of de wijnkelder maar weer eens induiken. Dat lukt alleen met behulp van een kookwekker. Zoniet, dan vergeet ik onherroepelijk waar ik mee bezig was en dat leidt steevast tot verpieterde toestanden. Het is niet anders. Ik móet een kookwekker hebben, anders kan ik het niet. Maar wat voor wekker?

Tergend piepen
Die van de oven doet alleen eenmalig zachtjes ‘pling’, en op dat moment sta je net altijd buiten gehoorafstand aan de andere kant van het huis. De digitale blijft minutenlang tergend piepen, daar word je moorddadig van als je net elders in de keuken alvast qua toetje iets ingewikkelds staat te doen met een mixer. De mooie chromen designkookwekker van de kookwinkel houdt een heel eigen, volstrekt onnavolgbaar tijdspad aan, daar kun je niet op rekenen.

Eivormig geval
De ideale kookwekker bleek een knalgeel plastic eivormig geval met beschaafd edoch doordringend tring-geluid van Albert Heijn. Ooit met een paasbonusactie gekocht, en sindsdien al jaren plezier van. Voor in mijn kookstudio heb ik ooit (tot twee keer toe) een lookalike gekocht bij de Hema, maar die gaven het al na één avond op. Daar heb je dus niks aan. Daarom zag ik van de week tot mijn grote vreugde dat de eierwekkers weer zijn neergedaald bij ‘s lands grootgrutter. Ik heb nu een groene gekocht. Alvast voor later. Voor 99 cent. En nu maar hopen dat hij uit hetzelfde hout is gesneden als mijn gele…