Ik had er nog nooit van gehoord, maar tandpastamerk Parodontax heeft een zogenaamde Tasting Experience in het leven geroepen. Met een bonnetje dat op de tubes zit kun je met fikse korting uit eten of een kookworkshop volgen bij adressen in het hele land. Je bent razende foodreporter of niet, dus dit diende uitgeprobeerd te worden. Kookworkshops geef ik zelf al, dus viel de keuze op een restaurantbezoek. In mijn stad bleek alleen etablissement De Ondeugd mee te doen aan de actie, dus de keuze was makkelijk. Op een doordeweekse avond schoven we naar binnen met het piepkleine en derhalve vrij onleesbaar ingevulde bonnetje in de hand. Er kwam drie man onwennig personeel aan te pas, want we waren de allereerste deelnemers en wat o wat zouden ze eens met ons aanvangen. Maar het kwam goed.

Verrassingsmenu
We kregen een mooi plaatsje aan het raam en de menukaarten. O nee, die kwam een andere ober vervolgens weer meenemen, want we kregen het verrassingsmenu. Ook goed. Na onze voorkeur voor vis te hebben uitgesproken, mocht de ober de wijn uitkiezen. Wij wisten immers niet wat we gingen eten. Hij kwam terug met een frisse fles Godello Gaba do Xil, ‘de duurste van de kaart’, grapte hij nog. ‘Mm, kakstrak’, zegt mijn tafelgenoot.

Verstopte eend
Hoe hoor je je eigenlijk te gedragen bij een tasting experience? En waarom denk ik meteen aan El-Bulli-achtige toestanden? Enfin, we gingen er maar eens serieus voor zitten. We gaan nu niet gewoon lekker een beetje zitten eten, we moeten proeven en ervaren. Vooraf een bord met ‘vitello, pompoensoep en eend’. De vitello bleek een bergje kalfsfricandeau zonder ‘tonnato’, maar met smeuïge blokjes aardappelsalade. Ondanks de kappertjes miste het toch wat zuur. Het mooie pompoensoepje was daarentegen prettig pittig en fraai schuimig. Het hoogtepunt was echter onbetwist de sappig geconfijte eend die verstopt zat in een knapperig gebakken broodkokertje. Prachtig om te zien, maar ook een fijn contrast qua mondgevoel.

Soepig
Het hoofdgerecht  was een vol bord met loeiendhete risotto met gamba’s. Iets te soepig naar mijn smaak. Wel een fijn hintje gember. Het toetje was een grand dessert. De crème brûlée moest er het eerst aan geloven, erg lekker. Jammergenoeg ook erg mini, maar ik ben dan ook een fan van het genre. Een eetbaar chocoladelepeltje met onduidelijk ijs. Peer? De ober gaat het navragen in de keuken: ‘Banaan’. En dan was er ook nog een tikkie droge chocoladetaart, een tuile met roze meloensorbetijs en een hazelnootbonbon.

Vooroorlogse prijzen
Spectaculaire smaakexplosies? Nou nee, dat niet. Lekker gegeten? Jazeker. Al met al toch een alleszins prettige proefervaring. Niet in het minst omdat de rekening na afloop reuze meevalt, want één menu is gratis. Vooroorlogse prijzen in de horeca, kom d’r nog eens om tegenwoordig! En met uitermate vriendelijke bediening die na elke gang kwam vragen of het allemaal in orde was en desgevraagd overal uitleg bij gaf.

Tandpasta??
Alleen, wat is nu in hemelsnaam de link tussen lekker eten en tandpasta? Even de folder erbij pakken. ‘Natuurlijke ingrediënten hebben een krachtige werking en zorgen voor een bijzondere smaak. Dat geldt voor Parodontax, met zes natuurlijke plantenextracten […] maar ook voor gerechten waarbij seizoens- en/of biologische producten en verse kruiden het verschil maken.’ Aha.
Overigens zweert mijn tandarts bij Macleans omdat je daar de witste tanden van zou krijgen. Nou dat weer.