Welke gladiool heeft bedacht om een kookfilm pal tijdens mijn vakantie in roulatie te laten gaan? Ik was warempel nog net op tijd om Comme un chef alsnog te zien, want dit is kennelijk alweer de laatste week dat hij draait in de Nederlandse bioscoop. En voor kookliefhebbers met een zwak voor Frankrijk is het toch wel een aanrader.
Fingerspitzengefühl
De film van regisseur Daniel Cohen gaat over driesterrenchef Alexandre Lagarde (Jean Reno) die zijn vroegere Fingerspitzengefühl ernstig kwijt is geraakt, wat leidt tot dreigend sterrenverlies en het gehijg in de nek van aandeelhouders. Tot de onwaarschijnlijke redding op zijn pad komt, in de vorm van de even klunzige als getalenteerde amateurkok Jacky Bonnot (Michaël Youn). Type twaalf-ambachten-dertien-ongelukken. Van een koksopleiding is het om financiële redenen helaas nooit gekomen en baantjes in eetcafés en kantines raakt hij steeds kwijt omdat hij de frietbeluste clientèle liever babywortelmousse met citroenfris courgetteschuim wil voorzetten. Tja, dat krijg je ervan als je op je vijfde al je eerste soufflé maakte.
Keukenpiano
Toegegeven, het is soms erg van dik hout zaagt men planken. Er is een ronduit tenenkrommende scène waarin het tweetal verkleed als Japans echtpaar een concurrerend restaurant gaat bespionneren. De mij onbekende Michaël Youn is soms wel erg hinderlijk stuntelend, terwijl hij tegelijkertijd zonder enige training binnen een dag de keuken van een sterrentent moeiteloos weet te runnen. Jaja. En waarom zitten de Michelininspecteurs aangekondigd en wel in de zaak terwijl iedereen weet dat zulks in het echt beslist niet het geval is? Dat meteen al in de eerste minuten van de film de restaurantfornuizenvakterm ‘piano de cuisine’ niet vertaald wordt met ‘de kachel’ maar met ‘de keukenpiano’ is ook een veeg teken.
Feelgood
Maar ach, het is zo fijn om Jean Reno na al die Amerikaanse bad guy-rollen weer eens te zien op eigen bodem, waar hij even innemend als onuitstaanbaar de grote sterrenchef reliëf geeft. En er komt een hoop eten voorbij, altijd leuk. En er wordt de draak gestoken met moleculaire gastronomie (à la blauwe spaghetti gemaakt van zwezerik), ook altijd leuk. En de kooktelevisiescènes zijn grappig, net als sommige scènes in de keuken van het verzorgingstehuis dat ook nog een rol speelt. Kortom: een gezellige, onpretentieuze feelgoodfilm. Vooral geschikt dus voor kookliefhebbers met een zwak voor Frankrijk.
De trailer:
