Mensen die koken met pakjes en zakjes houden van houvast. Zo’n pakje is overzichtelijk, er staat immers een boodschappenlijstje op plus in stappen wat je moet doen. Handig, dan heb je geen recept nodig. Mensen die nooit koken met pakjes en zakjes begrijpen dat echter niet. Die hoeven helemaal geen recept, omdat ze gewoon wat in een pan doen, en de ervaring leert dat het meestal wel goed komt.
Maar dat is een vaardigheid die je even moet oefenen.
Kom, ik doe het even voor, speciaal met het oog op morgen, zondag 4 december Nationale Antipakjesavond.

Het begint met kijken wat er in de koelkast ligt. In mijn geval waren dat twee bakjes met zeevruchten, die per ongeluk waren aangeschaft voor een de opnames van een kookfilmpje met Francesca Kookt (binnenkort online), terwijl het rivierkreeftjes hadden moeten zijn. Geen probleem, er ging snel iemand alsnog om de hoek bij de visboer rivierkreeftjes kopen, maar die arme zeevruchten bleven daardoor wel eenzaam achter in mijn koelkast.

Door de pasta dan maar? Altijd goed. En de saus is klaar terwijl de pasta kookt. Tip van mij: neem pasta van een fatsoenlijk Italiaans merk. Nee, Grand’Italia is niet Italiaans. Ik bedoel De Cecco, Barilla, Delverde of Di Martino. Heus, een wereld van verschil. Linguine zijn die tikje platte spaghetti, klaar in 10 minuten. Hop, in een pan met kokend water en zout.

Voor de vitamines en de kleur sneed ik een rode puntpaprika in kleine stukjes, want die had ik ook nog. Aanfruiten in een hapjespan in wat olijfolie. Knoflookje erbij en wat chilivlokken uit zo’n molentje voor de pit. Ik hou erg van afblussen met een scheutje drank. Witte wijn, altijd goed, maar Noilly Prat (vermout) is nog lekkerder. Heb ik altijd in huis voor door de risotto, al schijn je het ook te kunnen drinken.

Dan een ferme scheut room (slagroom, maar kan ook crème fraîche of kookroom zijn, het is maar net wat je in huis hebt) en even al pruttelend laten inkoken.

Nee hoor, die pasta is nog steeds niet gaar, we hebben nog zeker 4 minuten. Nu de zeevruchten zachtjes meewarmen. Voor de lekker en voor de frisse kleur een bups dille erdoor (kan ook iets anders zijn: peterselie of bieslook) en als je die net als ik vaak nog hebt liggen: wat sneue lente-ui in ringetjes.

Pasta afgieten, door de saus scheppen. Heel belangrijk. Nooit een klodder saus los op de pasta, maar mengen, die hap. Dat eet veel lekkerder.

Even proeven of er nog zout of peper door moet. Oh, en een kneepje citroensap, altijd goed.

Resultaat: een puik bordje, binnen 15 minuten op tafel. Zonder pakje of zakje. En natuurlijk hoef je dit recept niet letterlijk te volgen, je kunt gewoon variëren met wat jij zelf in huis hebt. Je moet er gewoon een beetje handigheid in krijgen. En lol.