De bladen en blogs staan weer vol met kinderkerstmenu’s. Een en al fleurige lolligheid: soep met een gezichtje van de kerstman erin, aardappels in de vorm van dennenboompjes, worstjes verkleed als rendieren. Om over de koddige sneeuwpoptoetjes nog maar te zwijgen. Ik ben geen voorstander van kindervoedselgefröbel. Eten is geen speelgoed en kinderen zijn geen aparte diersoort. Knutselen met eten en er kleurtjes en vormpjes aan geven om het maar naar binnen te krijgen, waar zijn we nou helemaal mee bezig? Leer kinderen liever gewoon normaal koken. Indoctrineer ze van jongs af aan met vers en echt eten, heus, uit onderzoek blijkt keer op keer hoe veel ze daar van opsteken. Hebben ze de rest van hun leven alleen maar plezier van.

Maar ja. Dan is het kerst en dan moet er ineens iets bijzonders. ‘In my experience, clever food is not appreciated at Christmas. It makes the little ones cry and the old ones nervous.’ Een waarheid als een koe en hij is niet eens van mezelf maar van de Engelse kookboekenschrijfster Jane Grigson.
Wacht, ik weet het goed gemaakt. We doen een niet-al-te-veel-heisa-maar-toch-net-even-anders-dan anders-toetje. En het leukste: een kind kan de was doen.

Dus stuur uw kroost eerst naar de supermarkt voor de boodschappen en sluit het daarna op in de keuken met het recept voor mijn Schwarzwalderkirschglaasjes, dan komt het allemaal goed. Bovendien is het meteen een educatieve rekenopdracht rondom het totale aantal beschikbare kersen uit een pot. Intussen kan de rest van het gezin oefenen op de vloeiende uitspraak van die geniepige tongbreker Schwarzwalderkirschglaasjes.

Zelf maken? Mijn recept voor schwarzwalderkirschglaasjes (maar dan met peer in plaats van kersen) is intussen opgenomen in mijn kookboek De vrolijke tafel . Verkrijgbaar in de boekhandel of te bestellen via deze website.