Vergeet ‘winterthee’ en ‘Christmas tea’, ik heb drie échte winterse kwaliteitsthees voor je als kerstcadeautip. Met het klimmen der jaren doe je op enig moment geen suiker meer in de thee, dat is kinderachtig. Precies zo verging het mij met smaakjesthee. Aardbeienthee? Zoethoutthee? Brr. Gek genoeg lijkt de rest van het land daar, jong of oud, nog altijd dol op te zijn, want ik krijg met grote regelmaat doosjes opgestuurd van theefirma’s. Vaak hele kekke doosjes, dat wel, maar de thee zelf is doorgaans niet mijn, eh, kopje thee. Mierzoet, fruitig, en de Camellia Sinensis (de enige echte theestruik) is er zelden aan te pas gekomen. Nee, dan deze drie. The real thing. Mijn winterfavorieten van dit moment, in willekeurige volgorde, en zoals gezegd drie ideale kerstcadeautjes:

1. Grand Szechwan – Betjeman & Barton
Ik ben fan van dit Engels klinkende Parijse merk, en de Nederlandse dependance is zo lief om me af en toe wat proefzakjes op te sturen, waardoor ik nóg meer nieuwe favorieten erbij krijg. Laatst kreeg ik een winterassortimentje opgestuurd, vergezeld van een hilarisch bebaard blik (tip: géén zwarte trui aan…). Mijn hart werd onmiddellijk gestolen door de (op z’n Frans gespelde) Grand Szechwan. Bijna ‘stoffige’ thee, maar dan bedoel ik het positief. Thee die geurt naar landhuis, naar lederen fauteuils, naar opgekruld bij het haardvuur wegdromen terwijl butler Carson je komt bijschenken. Hoe nota bene die Chinezen dat alles in een kopje thee weten te krijgen, is mij een raadsel. En het is even wennen voor de hup-hup-zakjeswieberaars onder ons: deze (uiteraard losse) thee moet je écht 4 minuten laten trekken, dan komt hij in zijn volle rijkheid op je af. En nee, dan is ‘ie toch niet te sterk. Inmiddels ben ik speciaal naar de Haagse winkel aan de Dennenweg afgereisd om een wintervoorraadje in te slaan, maar dat had niet eens gehoeven, want ze hebben ook een webwinkel.

2. Prince Vladimir – Kusmi
Ook dit Russische merk stamt uit Parijs, maar is inmiddels ook in Nederland steeds meer te vinden, zij het dat ze lang niet overal het complete assortiment hebben. Maar wel in bijvoorbeeld het Hanze Huis. Ik ben al jaren verknocht aan ‘Prince Vladimir’, wat alleen maar erger werd toen ik vervolgens las dat ook Adriaan van Dis ‘m elke dag drinkt. Van de zomer kreeg ik een prachtige box cadeau met zo’n beetje alle Kusmi-varianten erin. Die heb ik intussen állemaal uitgebreid uitgeprobeerd, en hoewel er ook wat hopsakee-smaakjes tussen zitten (vooral de Detox-serie is eh, tja, hm, nou nee), blijft de ‘tsaristische lijn’ erg fijn, vernoemd naar diverse Russische prinsen en prinsessen. En ja hoor, onbetwiste favoriet is en blijft nog altijd mijn eigen prins Vladimir, of op z’n Frans Wladimir. Het is een soort Earl Grey, met naast de gebruikelijke bergamot ook grapefruit, vanille en vooral ook wat kruidige specerijen, zodat hij lekker geurig is. En toch niet kinderachtig of opdringerig. Niet geschikt voor bij je ochtendboterhammetje, meer een middagthee, als het buiten vroeg donkert en ongezellig koud en guur is. Een kopje hiervan heeft ook als voordeel dat het veel frisser is dan die eeuwige warme chocolademelk, en je kunt er uitstekend speculaasjes of andere koekjes in dippen. Saillant detail: deze Russische thee drink ik bij voorkeur in deze blauw-gouden kopjes, met onderop ‘Made in USSR’. 😉

3. Milky Oolong – Four Leaves/Theodor
Toch ook nog even een niet-zwarte thee, maar deze is zo hartverwarmend, hij moet echt in mijn top-drie. Four Leaves is een deftige theesalon tussen de antiquairs in de Amsterdamse Spiegelstraat, waar je alle thee van het merk Theodor (verdomd als het niet waar is, ook al uit Parijs!) in blikjes kunt kopen, maar ook ter plekke kunt opdrinken. De milky oolong is een oolong-thee, oftewel half-geoxideerd, iets tussen zwart en groen in, om het even simpel samen te vatten. Het lijkt of er een scheut melk doorheen zit (vandaar dat ‘milky’) maar dat is niet het geval. Een heel troostende, tikje zoete thee met een vleugje karamel en vanille, zonder dus dat er een aroma overheen is gefietst. Terwijl, ik normaal gesproken echt geen melk in mijn thee blief, die bizarre Engelse gewoonte om loeisterke thee nog enigszins drinkbaar te maken. Maar dit is andere koek. Eh, thee. Echt heel erg heerlijk en bijzonder. Ook bijzonder, voor wie het niet eerder gezien heeft, zijn de theeblaadjes: een soort opgefrommelde knopjes, die zich in de theepot pas weer helemaal ontvouwen tot groene blaadjes. Daarom altijd het liefst los in de pot doen, in een theeëi kunnen die blaadjes geen kant op. Theodor zelf adviseert water van 75 graden, maar dan ontrollen de blaadjes zich niet en proef je na 10 minuten nog steeds niks dus gewoon (bijna) kokend water nemen en rustig een paar minuten (3-4 zeker) wachten. Dure thee, maar het goede nieuws is dat je dezelfde blaadjes prima drie keer op kunt schenken met vers heet water. Zo komt splinter door de winter!