Verdorie zeg. Kom ik terug van wekenlang zondoorstoofd dolcefarniente en tropische tralala, blijkt het hier alleen maar te regenen. Wat doet een mens in dat geval om het après-vakantiegevoel niet door de vingers te laten glippen? Juist, kop in het zand. Is het buiten nat, fris en onstuimig? Dan doen we binnen net alsof er geen wolkje aan de lucht is en eten we ijzerenheinig koude Spaanse soep. Wij wel. Pff. Geluk is een keuze.
En waarom uitgerekend deze soep? Dat komt omdat ik van een lezeres een foto van een Spaans pak kreeg opgestuurd waar haar familie zulke lekkere vakantieherinneringen aan bewaart.
Uit een pak: Alvalle Salmorejo
Tomaat, water, olijfolie extra vergine (5%), broodkruim (bevat tarwe), ui, paprika, komkommer, wijnazijn, zout, knoflook.
Salmorejo is een specialiteit uit het zuiden van Spanje maar hier een stuk minder bekend dan neefje gazpacho. Geheel ten onrechte want verslavend verrukkelijk, mits gemaakt van echt goede ingrediënten. Het grote verschil is dat in salmorejo de tomaat in zijn eentje de hoofdrol vervult, de vaste gazpacho-sidekicks paprika en komkommer ontbreken. Alhoewel, gek genoeg zitten die wel weer in dit kant-en-klare pak in kwestie. Zo zie je maar, ook in Spanje klooien pakjesfabrikanten maar wat aan.
De zalmkleurige salmorejo is steevast wat dikker dan gazpacho, meer geschikt om met een lepel te nuttigen dan te drinken. Maar het grootste verschil is de mirakelse romigheid. Je zou zweren dat er room in zit, maar niets is minder waar. Het is puur de combinatie van rijpe tomaten, oud brood en vooral een sloot olijfolie die zorgen voor een fluwelig resultaat. En niet te vergeten wat azijn voor de smaakbalans. Al lepelend gaat prompt de zon weer schijnen, let maar eens op.
Mijn recept voor salmorejo is intussen opgenomen in mijn kookboek De vrolijke tafel . Verkrijgbaar in de boekhandel of te bestellen via deze website.
