Films over eten, wie lust ze niet? We hebben natuurlijk elk jaar het Film Food Festival, maar er zijn ook restaurants die erop inspelen. Zo las ik een tijdje terug over een restaurant – ik weet helaas niet meer welk – dat een speciale avond organiseerde: het vertonen van de film La Grande Bouffe en daarna een bijpassend diner. De kok had de film duidelijk nog nooit gezien. Een meesterwerk, inderdaad, en je moet hem absoluut een keer gezien hebben, al was het maar vanwege Marcello Mastroianni, maar daarna hoef je voorlopig even geen eten meer. Al helemaal niet in een restaurant.
5&33
Enfin. Hoe kom ik hierop? Omdat ik een uitnodiging kreeg van 5&33 in Amsterdam. Een vrij nieuw mediterraan (lees: Italiaans) getint restaurant annex bar in hotel Art’Otel tegenover het Centraal Station. Gevestigd op een straathoek, waardoor ze twee adressen hebben, op nummer 5 en op nummer 33. Vandaar de naam. Ze zweren bij ‘shared dining’, wat neerkomt op van alles midden op tafel zetten en dan zoekt iedereen het gezellig samen maar uit. Eigenlijk net als thuis.
Chef Mattia Pedroni (links) met zijn rechterhand.
Meatballs
Het leek de Italiaanse chefkok Mattia Pedroni leuk om eens te experimenteren met gerechten uit films, en ik mocht erbij zijn in de keuken. Van de meatballs uit The Godfather (maar dan zónder spaghetti, dat doen Italianen nooit, nooit, nooit) tot Aubergine Parmigiana uit Cinema Paradiso. Van Spaghetti cacio e pepe uit An American in Rome tot Roast beef uit, daar heb je ‘m, La Grande Bouffe. Gelukkig niet de polenta uit de film, ik krijg nog nachtmerries als ik eraan denk…
Simpel en klassiek
Mattia Pedroni komt uit het nuchtere noorden van Italië, vlakbij Locarno (“zes maanden sneeuw en koud, twee weken zomer”), maar verder is hij een onvervalste Italiaan die zweert bij klassieke gerechten zonder poespas. Niet meer dan vijf ingrediënten, is zijn filosofie. Neem nou de Aubergine Parmigiana. “In het zuiden doen ze er ook mozzarella, ei en mortadella in,” zegt hij hoofdschuddend, “en eten ze het zelfs op het strand”. Die van hem is zo simpel mogelijk.
Recept
Het enige jammere is, dat de filmgerechten niet op de menukaart van het restaurant zijn terecht gekomen, maar als je Mattia lief aankijkt, wil hij alles voor je maken, beloofde hij. En anders heb ik hieronder zijn vegetarische recept van Aubergine Parmigiana, dan kun je thuis zelf aan de slag. Staat Cinema Paradiso eigenlijk op Netflix?
Nodig:
2 middelgrote aubergines
± 1 flinke kop tomatensaus*
200 g versgeraspte parmezaan (niet uit een zakje hè jongens, denk erom!)
een handje verse basilicum
olijfolie
zout & peper uit de molen
Snij de aubergine in de lengte in plakken van 3 mm dik, bestrooi aan beide kanten met zout en laat ze een minuut of 20 liggen en ‘zweten’. Dep dan droog met keukenpapier, bedek met een dun waasje bloem en bak/frituur in een ferme plens zonnebloemolie tot ze goudbruin zijn. Voor wie dit te vet vindt, zoals ik: bloem achterwege laten, de plakjes inkwasten met wat olijfolie en roosteren in de oven, of in de grillpan.
Dit kan allemaal van tevoren, want als de plakjes koud zijn, zijn ze het makkelijkst te verwerken.
Neem ovenschaaltjes. In het restaurant hadden we deze hele kekke ovalen. Bouw nu laagjes: aubergine, tomatensaus (weinig!), gescheurde stukjes basilicum, zout en peper en (juist niet te zuinig, want het gerecht heet er niet voor niks naar**) parmezaan. Je moet iets van 3 laagjes hebben. 
Bak een kwartiertje in een voorverwarmde oven op 180°C tot de boel gezellig bubbelt. Heb je alles in één grote schaal gedaan? Reken dan op een half uur in de oven. Laat uit de oven even 5 minuten rusten en serveer dan met wat lekker brood.
*) Mijn eigen snelle tomatensaus: Ui en knoflook fruiten in een wijde koekenpan of hapjespan. Blik gepelde tomaten erbij (even vooraf de staafmixer erop, dat maakt het nog makkelijker), peper, zout, eventueel snufje suiker erbij. Naar wens kan er ook nog wat gedroogde oregano of verse basilicum door. Laat de hele boel op middelhoog vuur lekker pruttelen tot de boel sausachtig ingedikt is.
**) Dat het gerecht vernoemd is naar de Parmezaanse kaas, blijkt trouwens een – ook onder Italianen – wijdverbreid misverstand.
