Naast proefkonijnen die simpelweg komen opeten wat ik heb gekookt, waar ik gisteren over schreef, heb ik soms ook de luxe van proefkokers die zelf in hun eigen keuken aan de slag gaan om mijn recepten te testen. Iets wat enerzijds heel fijn is, want zo kun je zien of andere mensen (lees: dus straks ook alle kopers van je boek) je recept kunnen volgen, of het allemaal wel helder is opgeschreven, of je niet ergens ingrediënten bent vergeten (vooral knoflooktenen, theelepels kerriepoeder en eetlepels tomatenpuree hebben daar een handje van), of zij er net zo veel tijd mee kwijt zijn als je had berekend of drie keer zo lang. Heel handig dus. Maar anderzijds ook heel eng om je bloedeigen kindjes in dit prille stadium uit handen te geven.
Culinette & DeMan
Nu wil het gelukkige toeval dat ik voor dit boek (Koken met Karin Zónder pakjes & zakjes 2) een uitzonderlijk professioneel testteam heb gevonden in de vorm van collega Culinette en haar kokkerellende echtgenoot, steevast aangeduid als DeMan. Ik heb een hele bups recepten naar ze opgestuurd, die ze consequent avond aan avond wegwerken. 
En ’s ochtends is het dan een genot om per mail hun uitzonderlijk gedocumenteerde verslag te lezen, waarin geen detail onvermeld blijft. Inclusief foto’s van het eindresultaat, maar ook de mepfoto’s (meppen, van Mise En Place, hun hoogsteigen jargon): 
En ja hoor: “Goedemorgen, verslag volgt later deze dag want eerst ben ik even weg. Ik verklap vast één belangrijk ding: de tomatenpuree staat niet in de ingrediëntenlijst!”
Kijk, dat bedoel ik.
In deel 4 van deze serie over het maakproces van het boek Koken met Karin Zónder Pakjes & Zakjes 2 gaan we het hebben over de plank. Nee, niet de snijplank…
Terug naar aflevering 1 (schema) en 2 (recepten) van deze minicursus kookboek schrijven.
