Door een samenloop van omstandigheden belandde ik op een doordeweekse avond onverwachts in het Serre Restaurant van het Amsterdamse Okura Hotel. Het zit er nog niet zo lang, en is bij mijn weten nog tamelijk onbekend. In tegenstelling tot de gerenommeerde huiscollega’s: Yamazato, de beste Japanner van Nederland en Ciel Bleu, het meer Frans/Europees-geïnspireerde tweesterrenrestaurant bovenin de toren, met fenomenaal uitzicht over Amsterdam. Maar de serre zit dus beneden, met inderdaad een glazen aanbouw en uitzicht op een blauw verlichte boom. Warme, beige tinten met hier en daar wat kobaltblauw. Veel bloemen op tafel en voor de gelegenheid kerststukken vol ballen waar de ober steeds vervaarlijk omheen moet buigen.

Chef Marc van der Tang keek eerst jaren boven de kunst af bij Onno Kokmeijer en runt nu de boel hier beneden. Het is als het ware een eenvoudiger versie van de Ciel Bleu. Zonder Michelinsterren, maar wel met een Bib Gourmand; in deze crisistijden een grotere aanbeveling dan sterren. Hij kreeg de vrije hand om een lekker maaltje te verzinnen, zolang het maar niks met zuurkool was. En de sommelier mocht ‘iets doen met de wijn’. Om te beginnen het heerlijke huisaperitief van goudgele Taittinger waarin als ik het goed begrepen heb olijvenschillen en –takjes hebben liggen marineren, waar je overigens niks meer van ziet. Heel bijzonder, champagne met een bite.

Eerst zalm zoals zalm bedoeld is. Heel wat anders dan de supermarktzalm die ik laatst voor Kassa moest proeven (uitzending 29 december), en waar ik chef Marc trouwens leerde kennen.

Daarna soft shell crab. Iets waar je me ’s nachts voor kunt wakker maken, en zeker voor deze geraffineerde versie met tom-yamsaus. Helemaal memorabel in combinatie met de erbij geschonken Gewürztraminer uit de Alto Adige, je weet wel, het Duitssprekende deel bovenin Italië.

De bouillabaisse komt in een grote houten doos en smaakt eerder naar een luxe kreeftenbisque. Met een tikje dunne rouille, maar garnalen die ik nog nooit zo fluwelig had gegeten.

Er kwam ook nog een fraaie griet langs met pata-negraham maar daarna vond ik het mooi geweest en dat hertje dat de chef ook nog bleek te hebben gepland, mocht geparkeerd in de keuken blijven. De toetjestrolley daarentegen, die mocht natuurlijk nog wel even langskomen. Een op maat gemaakte wagen met letterlijke choco-laatjes, lades vol bonbons. Maar het werd toch het citroenmeringuetaartje van bovenop. Perfecte balans tussen zoet en zuur, lekker fris en met een mooi knapperige bodem.

Nou ja. En dat dus op een gewone doordeweekse avond. Een onverwacht feestje.

Ook eens proberen? Tip: voor een prikkie (35 euro) krijg je hier een driegangendiner als je komt naar een van de zondagmiddaglezingen van de Academie Culinair Schrijven in 2013. Ja ook ikzelf ben van de partij, ik ga het hebben over alle tips en tricks van culinair bloggen, op zondag 3 maart. Hier vind je alle info, ook van de andere sprekers.