Eerlijk gezegd viel ik vooral voor het mooie rode blikje, maar uiteindelijk ging ik ook plat voor de inhoud. Pimenton, voluit Pimentón de la Vera, is gerookt paprikapoeder. En dat is in zowel smaak als de geur beslist anders dan ‘gewoon’ paprikapoeder. Ik gebruik intussen nauwelijks nog iets anders. Het begon zoals gezegd vanwege die beeldschone blikjes, maar eenmaal opengewrikt met een mespuntje, geurde het spul me zo overtuigend heerlijk tegemoet, dat ik sindsdien te pas en te onpas ergens een snufje gerookt paprikapoeder door doe. En het smaakt ook inderdaad rokerig, wat veel gerechten fijn even oppept.

Eikenvuurtje
Sindsdien is gewoon paprikapoeder maar, tja, gewoontjes. Een beetje duf. Niet dat swingende, dat exotische, dat anders-dan-andere van pimentón. Het heeft als toevoeging ‘de La Vera’, want uit dat plaatsje komen de rode paprikapepers – overigens meer peper dan paprika – die twee weken lang boven een eikenvuurtje hangen voordat ze het blikje in mogen. Reuze ambachtelijk, ook nog.
Je hebt ze van zoetig (dulce) via medium (agridulce – mijn persoonlijke favoriet) tot pittig (picante) en je vindt ze bijvoorbeeld bij Dille & Kamille, in delicatessenwinkels of via internet. En de eerstvolgende vakantie in Spanje neem je gewoon zelf een blikje mee in de koffer.