Daar woon je dan, intens gelukkig vijf hoog hartje stad, maar ja, toch een tikje jaloers op al die landelijke bewoners met eigen moestuin. Nergens voor nodig. In het nieuwe kookboek Zelfgeoogst wordt de ‘revolutionaire moestuinkistjes-methode’ geïntroduceerd, ook geschikt voor het balkon. ‘Kistjes zijn groter dan een pot, makkelijk te stapelen en het ziet er nog leuk uit ook’. En omdat de kistjestuinier als het goed gaat al snel zit opgescheept met indrukwekkende aantallen eetwaar, legt dit boek uit hoe je weer van je courgetteberg afkomt. ‘Want stadsboertjes draaien niks door’.

%^&*$beesten
Eerst wordt de methode stap voor stap uitgelegd (kistjes, etagères of klimmuur, grondsoorten, voedingswaarden, gereedschap, zaaien, bemesten, water geven, wisseloogst), waarna zelfs complete dummies met twee linkerhanden acuut aan de slag kunnen. Maar zolang de gevoelstemperatuur buiten nog niet uitnodigt om meteen tot actie over te gaan, is het boek leuk leesvoer. ‘Hoewel slakken in de film Microkosmos erg ontroerend zijn, denk je daar heel anders over als je peterselie helemaal is kaalgevreten door die %^&*$beesten’.

Viooltjesmascarpone
Per soort (van aardappel tot radijs via wortels en bietjes) is er eerst een uitgetekend stappenplan met specifieke teeltinstructies voor die ene groentesoort, daarna volgt steeds een aantal recepten. Grappig detail is dat de ingrediëntenlijstjes zijn verdeeld in ‘zelfgeoogst’, ‘uit het keukenkastje’ en ‘uit de winkel’. Wat maak je van aardappels? Chips natuurlijk en gekleurde puree of soep. De recepten zijn zonder uitzondering doodsimpel, ook hier is weer rekening gehouden met tweelinkerhandigen. Courgettespaghetti, rucolapesto, wortelcheeseburger, uientaartjes, bietencarpaccio of boontjes met hazelnoten. En niet te vergeten een bloemenhoofdstukje met lavendelsuiker, beeldschone bloemenijsblokjes, viooltjesmascarpone en gebloemde bonbons. Met zelfs een gehaakte bloemenketting. Niet om op te eten, mag ik aannemen.

Cowboysoep
Is het nu een boek voor kinderen of volwassenen? Naast het kistjesprincipe, lees ik in de inleiding, was het ook de bedoeling om een kookboekje te maken voor de oogst die schoolkinderen meenemen van hun schooltuin. ‘Want schooltuingroenten gaan niet per pond of kilo, maar in ‘een handjevol’ of ‘kubieke meters’. De tekst lijkt gericht op volwassenen, de vormgeving meer op kinderen. Alhoewel, ook sommige receptnamen (Cowboysoep, Williewortelcheeseburger, Say cheese kaasballetjes) en terzijdes (‘Gazpacho uit de moestuinos. Gezelligos.’) lijken meer op een junior-doelgroep te mikken. Konden de makers wellicht geen keuze maken?

Too much
Tja, die vormgeving van Studio Boot? Ik weet het niet. Er zitten absoluut leuke onderdelen tussen, maar alles bij elkaar is het naar mijn mening een tikje too much. Illustraties én beeldgrapjes én stap-voor-staptekeningen én foto’s van blije kids met groente/fruit/bloemen, overal bloemige randjes en ondergrondjes, fleurige bordjes, geinige servetjes, geborduurde tafelkleedjes, zes verschillende lettertypes. Pfjoew. Het oogt allemaal erg druk en eerlijkgezegd een tikje kinderachtig. En ik werd persoonlijk een nogal afgeleid door overal die kruisjes (xxxxxxxxxxxxxxxxx). Die zet ik namelijk altijd in mijn tekst als ik het even nog niet weet en er nog later op terug moet komen…

Een lekker recept uit het boek volgt nog!

Marian Flint, Zelfgeoogst, uitgeverij Snor, ISBN 9789079961092, € 14,95