Hier word ik nou toch zo treurig van. Ik kom net pas toe aan het lezen van het zaterdagmagazine van de Volkskrant, met daarin interviews met drie leuke ondernemende topvrouwen uit het bedrijfsleven. Maar wat lees ik daar? Een dame die nota bij voedingsmiddelenconcern Unilever werkt (in haar geval specifiek Bertolli, Cup-a-Soup en Unox) beweert met droge ogen het volgende:

“Bijvoorbeeld elke dag bedenken wat we gaan eten en elke avond koken, boodschappen doen, de worteltjes schrappen. Daar haal ik geen voldoening uit. Ik hou van nieuwe dingen doen, nieuwe dingen leren.”
Nou ja zeg! Als er ergens een plek is waar je elke dag weer nieuwe dingen kunt ontdekken, is het de keuken wel. Je hoeft worteltjes heus niet elke dag in een pan water te gooien. Ooit gedacht aan wortelsouffleetjes met koriander, een kruidige wortel-appelsalade, geurig gestoofde wortels met karwijzaadjes, doorzichtige loempiaatjes met worteljulienne? Never a dull moment with a carrot, zeg ik altijd.

“In ieders leven zit corvee, maar in mijn functie kun je dat minimaliseren.” Daarom heeft ze een huishoudster voor de schoonmaak en de strijk. En een Nederlandse au pair die de kinderen uit school haalt, boodschappen doet en kookt.
Waarom o waarom is het nou toch weer nodig om het koken weg te zetten in de hoek van ‘vervelende corvee’? Alsof koken iets voor onderontwikkelde dummies is. Een vrouw met hersens gaat niet de keuken in, nee zeg, het idee! Dat je je wilt afzetten tegen het vroegere ideaal van de aan het aanrecht vastgeplakte huisvrouw lijkt me prima. Maar moet het dan zo extreem de andere kant op?

“Ik besteed alles uit waarvan ik denk dat het niet uitmaakt of ik het doe of een ander. Ik vind het belangrijker om met de kinderen iets leuks te doen dan zelf te koken.”
Arme Unilever-mevrouw. Is het nou nog werkelijk nooit in u opgekomen dat koken juist iets heel leuks is om samen te doen met je kinderen? Ik hou m’n hart vast voor die arme dochters van 9 en 11 met zo’n moeder als voorbeeld. Die twee zijn later natuurlijk evenmin met geen stok achter het fornuis te krijgen, en geef ze eens ongelijk.

‘In de supermarkt komt ze alleen omdat ze verantwoordelijk is voor de verkoop en marketing van onder meer levensmiddelen en ijs van Unilever in Spanje. “Dan vind ik het heerlijk dat ik niet met een volle kar naar huis hoef.” Koken doet ze alleen in het weekend. Want dan heeft de au pair vrij. En haar man kookt niet.’
Dan woon je in foodmekka Barcelona, en vind je boodschappen doen een straf. Tja. Need I say more? Ik hou m’n hart vast wat ze dan wel niet kookt in het weekend, als ze er echt niet onderuitkomt. Cup-a-soup vooraf, dan een Unox-worstje en een raketje toe? Ocharm. Nou heeft ze het natuurlijk ook niet getroffen met die man die ‘niet kookt’. Hoezo niet? Wat is dat voor achterhaald principe, een man die doodleuk ‘niet kookt’? Inruilen, die hap!

Kortom, kun je je voorstellen dat ik hier een tikje treurig van word? Wat een leven vol gemiste kansen! En wat eigenaardig dat een vertegenwoordiger van Unilever ongegeneerd uitvent dat het bij een voedingsmiddelenconcern duidelijk niet draait om lekker eten. Maar bij mij wel hoor! Koken met Karin blijft onvermoeibaar paraat om u allen te helpen bij een lekker leven!