Ineens lagen er drie beeldschone bollen knoflook in de bus. Roze knoflook. Niet van het homo-bevrijdingsfront, maar van ene Carlo, die met zijn online winkel Car l’Eau de lekkernijen uit de Franse streek de Tarn probeert te promoten in Nederland. De ail rose de Lautrec komt vergezeld van een heus kwaliteitszegel, Label Rouge, en een indrukwekkende hoeveelheid foldertjes.

Barbieroze
Eerste indruk: wat een joekels! Als je een gewone ordinaire knoflookteen naast zo’n Franse jongen  legt, valt hij bijkans in het niet. Maar wie verwacht een integraal barbieroze knol aan te treffen, komt bedrogen uit. Het roze zweempje zit alleen op de schil. De gepelde tenen zijn net zo wit-geel als altijd. Maar nog steeds groot. En eenmaal fijngehakt buitensporig geurend.

Langer houdbaar
Het idee van deze knoflook is dat hij langer houdbaar is. Hoe lang is lang? Geen idee. Ze liggen nu al zeker een week te pronken op het aanrecht, en nog werkelijk geen spoor van achteruitgang.
Is de smaak nu anders dan anders? Dat vind ik moeilijk te zeggen. Om niet te zeggen onmogelijk. Knoflook smaakt naar knoflook. Eenmaal verwerkt in een gerecht valt werkelijk niet te proeven wat voor knoflook er gebruikt is, althans, ik proef geen verschil.

Maar esthetisch gezien ben ik helemaal om. Verliefd kijk ik naar mijn snel slinkende drie gratiën. Of is dat weer het gebruikelijke idee dat alles wat uit Frankrijk komt altijd leuker, mooier en beter is? Enfin. Morgen meer over de knoflookmolen die ik ook opgestuurd kreeg van Carlo.