Laat ik beginnen te zeggen dat het natuurlijk een loffelijke ontwikkeling is dat er nu ineens allemaal kookprogramma’s op de vaderlandse treurbuis zijn. Elke poging om de landgenoten achter de pannen te krijgen is meegenomen. Maar dat wil niet zeggen dat het altijd boeiende of liefdevolle televisie oplevert. Neem nou Smaken verschillen. In dat programma gaan vijf mensen die elkaar niet kennen om de beurt een avond voor elkaar koken. Aan het eind van elke maaltijd geven ze de kok een rapportcijfer en degene met het hoogste cijfer wint aan het eind van de week een keukenapparaat of messenset of iets anderszins nuttigs. Het programma komt oorspronkelijk uit Engeland en werd twee jaar geleden een tijdje door RTL4 uitgezonden als De eetclub. Toen keek ik er met veel plezier naar.

Prosciutto uitspreken
Maar nu dus een echte Nederlandse versie, met Nederlandse kandidaten. Ik had al een paar losse afleveringen gezien, waarin steevast studentikoze blaaskaken, weliswaar in een vrolijke vormgeving, nonchalant-slonzig lukraak van alles bij elkaar mieteren. Niet bijster boeiend. Zijn dit nou mensen die geacht worden van eten te houden? Ik zie alleen maar onervaren koks die bij het proeven van elkaars maaltijden niet veel verder komen dan ‘lekker’ of ‘apart’. Niemand weet hoe je ‘prosciutto’ uitspreekt, kennelijk nog nooit van gehoord. De timing is steevast beroerd, mise-en-place is duidelijk ook een onbekend begrip, want de gasten moeten urenlang wachten op het hoofdgerecht dat dan tegen middernacht eindelijk op tafel verschijnt.

Brallerige blaaskaak
Maar de ware onderzoeker pakt het systematisch aan. Daarom heb ik het vorige week geprobeerd om elke avond te kijken. Het bleek helaas een treurige week vol karikaturale personages die vooral onaardig tegen elkaar waren en bovendien niet zichtbaar geïnteresseerd in koken of eten. De brallerige blaaskaak (‘vanavond eindelijk lekker zuipen’), de archetypisch muizige vegetariër (‘missen jullie nou toch het vlees?’), het zeurmeisje dat niks lust en de betweter die eerst een compleet en overduidelijk rauw lamsrack staat te maltraitereren en vervolgens concludeert ‘De droom van een eigen restaurant is deze week absoluut dichterbij gekomen’. Brrr, ik zou niet bij hem gaan eten hoor.

Drama! Amuse kwijt!
Verder is het allemaal één grote herhaling. Het gaat helemaal niet om lekker koken, welnee zeg, dit soort programma’s bestaat bij de gratie van drama. Ojé, er is een amuse kwijt! Nou, daar wordt een heel item van gemaakt, dat gedurende de aflevering zelf en de rest van de week ook nog eens meerdere malen herhaald wordt. Er wordt ongegeneerd rondgesnuffeld in elkaars kasten en oh foei! er kookt iemand uit een kookboek! Waarom dat zo not done is weet ik ook niet. En dit alles wordt aan elkaar gepraat door Jack Wouterse, toch heus een puik acteur, maar zijn mottig-schreeuwerige commentatorstem is vooral overdonderend en mist elk gevoel voor subtiliteit. Nee, ik hou het dezer dagen bij Professional Masterchef, da’s pas échte smultelevisie.

Smaken verschillen, elke werkdag van 20.00 – 20.30 uur, met op zondag van 18.30 – 19.30 uur een compilatie van de hele week, Net 5.