Het allereerste kookboek van Koken met Karin vordert gestaag. Hoog tijd om jullie even op de hoogte houden van de vorderingen. Ondanks een huis vol opschrijfboekjes met recepten en schoenendozen vol losse aantekeningenpapiertjes, blijkt een kookboek schrijven toch andere koek. Hoeveel van dit en hoeveel van dat doe ik er nu precies altijd in? Dat staat er op die papiertjes nooit bij. Ook de verhelderende tekeningetjes zijn na verloop van tijd lang zo verhelderend niet meer. En hoe lang moet het eigenlijk precies in de oven? Tot het gaar is, inderdaad, maar was dat na een half uur of na drie kwartier? Enige oplossing: weer achter de pannen duiken en het opnieuw gaan maken.
Vrienden die dezer dagen komen eten hebben het niet eenvoudig. Bij elke hap die ze nemen kijk ik ze verwachtingsvol aan, met een eenvoudig ‘lekker!’ komen ze niet weg. Er dient een deskundige analyse geveld te worden. Zeker wanneer ik ze meerdere varianten voorschotel. Is de vis lekkerder uit de oven of uit de pan? En doe ik die cakejes nou met of zonder chocola? Het scheelt niet veel of ik ga testformulieren uitdelen. Nee, echt, een testpanel is onmisbaar in het bestaan van de debutant-kookboekenschrijver.
Dat geldt niet alleen bij mij thuis. Vrienden en familie melden zich belangeloos aan om wat recepten uit het manuscript uit te proberen. Want staat alles wel logisch opgeschreven? Is de volgorde handig? Kloppen de hoeveelheden? En de tijdsindicatie, is die bij benadering realistisch? Ik strooi per mail links en rechts met recepten, en krijg zeer waardevol commentaar retour. Laatst heb ik gegeten bij vrienden die tot mijn verrassing een compleet menu hadden samengesteld uit mijn manuscript-recepten. Natuurlijk kon ik het niet laten om een kijkje in de keuken te nemen. Grappig om te zien hoe iemand anders toch weer zijn eigen interpretatie maakt van de tekst. Maar dat het voor het resultaat niet altijd hoeft uit te maken of je iets nu linksom of rechtsom doet. Ook onthullend: de kip met witte port bleek ook heel lekker zonder witte port (Gastheer: ‘Oeps, vergeten! Ach, en ik had nog wel speciaal een fles gekocht!’). En er ontstonden verhitte discussies over hoeveel ‘een handje’ amandelen precies is…
Terwijl de deadline van mijn kookboek nadert, bak en braad ik mij een ongeluk. Ik zit nu in een taartenfase. Vrienden en familie waar ik dezer dagen langsga krijgen geen bloemetje of flesje wijn, maar een taart. Meteen te nuttigen. En commentaar geven is verplicht. Is de taart niet te droog, te nat, te zoet, te dit of me dat? Moeten er meer frambozen in (altijd!) of minder citroenschil? Of zal ik toch hazelnoten doen in plaats van amandelen? De buurvrouw zucht dat ze kilo’s aankomt van mijn probeerselen, maar buurman heeft daar geen last van. De sinaasappelwortelbrownies zijn inmiddels aan hun derde variant toe. Ze zijn net geproefd door mijn uitgeefster Gonnie en haar collega Anaisa. Die vonden ‘m gelukkig lekker, dus het lijkt erop alsof de brownies het boek gaan halen!
Help! Het kookboek raakt te vol! Ik blijk teveel recepten te hebben voor het beoogde aantal pagina’s, dus er dient geselecteerd te worden. Is er iets moeilijker dan kill your darlings? Uitgeefster Gonnie schrapt behulpzaam rücksichtlos mee, maar maakt natuurlijk weer andere keuzes. ‘Ja maar dat is juist een heeeeele lekkere’, roep ik dan, of ‘maar dat bijgerecht past zo goed bij dat hoofdgerecht.’ Oké, maar dan moet er dus een ander recept afvallen, anders past het er allemaal niet in. Lastig hoor. Maar aan de andere kant: ik heb nu ook al meteen een flinke voorraad voor boek nummer 2 😉
Lees het vervolg...
